‘Voor dictee een tien, ja dat is Jacomien!’ schreef meester Jan in mijn poëziealbum toen ik negen jaar was. “Jij moet later gaan schrijven” zei hij. Geboren met een groot taalgevoel was ik zo’n meisje dat verhaaltjes en gedichtjes schreef en de hele bibliotheek uitlas. Acht jaar later later had ik geen idee wat ik wilde, maar ambitieus en gedreven was ik wel. Ik koos voor een opleiding waar ik veel kanten mee op kon en belandde min of meer toevallig in de sociale verzekeringen. Die carrière duurde zestien jaar. Toch heeft meester Jan gelijk gekregen want ik werd tekstschrijver. Een stap die onlosmakelijk verbonden is met mijn gezin.   

Ik zong in een band en ontmoette in bassist Paul de leukste man ter wereld. Wij  stelden ons een gezin voor zoals de meeste mensen dat doen. Samen met onze kinderen van alles ondernemen, ontspannen en genieten van het leven. Maar het liep anders. Onze zoon Daan raakte na zijn vroeggeboorte ernstig meervoudig gehandicapt. De 24-uurs zorg voor hem had verstrekkende gevolgen voor ons hele gezin. Het plaatste ons in feite buiten de maatschappij, buiten het ‘gewone’ leven. Allebei een baan bleek echt niet te doen, we moesten keuzes maken. Ik verloor mijn werk en samen verloren we ons sociale leven. Toen zeven jaar later onze kerngezonde zoon Gijs werd geboren was dat een geweldig cadeau. Sindsdien staat ons gezin met één been in Zorgland en het andere been in het ‘gewone’ leven. Wij hebben thuis veertien jaar voor Daan gezorgd totdat het echt niet meer ging. Toen verhuisde Daan naar een fijne Zorgboerderij waar hij heel gelukkig is. Wij houden hem nu anders vast.

Positief bijdragen

Ik bekijk het leven graag van de zonnige kant. Humor heeft ons in moeilijke tijden altijd overeind gehouden en Daan heeft mij ook veel geleerd. Zoals het besef dat niets vanzelfsprekend is, oog voor detail en kunnen genieten van kleine dingen. Bij tegenslag val ik niet om, maar zoek altijd naar een oplossing. Ons strakke zorgritme van heel vroeg opstaan gaat er nooit meer uit, maar dat vind ik niet erg. Ik doe er juist mijn voordeel mee. Toen Daan 10 jaar was begon ik met schrijven. Op zoek naar begrip van de buitenwereld gaf ik jarenlang met wekelijkse blogs een kijkje achter onze voordeur. Mijn blogs waren de aanleiding voor de 2Doc documentaire ‘Zorg om Daan’ over onze moeilijke beslissing dat Daan niet meer thuis kon wonen. Ik wil met mijn ervaring positief bijdragen aan een beter leven voor gezinnen met intensieve zorg. Dat verdienen ze namelijk. Door preventieve ondersteuning kunnen we onnodig leed voorkomen en zorgkosten besparen. Ik geef gastlessen met praktische tips aan kinderverpleegkundigen. Samen met een Jeugdarts verzorg ik presentaties over de impact van ziekte en zorg op een gezin. Als ervaringsdeskundige en tekstschrijver ben ik nauw betrokken bij Pilot 5. Deze pilot is onderdeel van het Programma Volwaardig Leven van het Ministerie van VWS.

Schrijven maakt gelukkig

Daans verhuizing was ingrijpend, maar gaf mij ook ruimte voor terugkeer in de maatschappij. Schrijven maakt gelukkig, dat wist ik inmiddels! Daarom twijfelde ik geen moment, volgde een vakopleiding tekstschrijven, slaagde met een 9,9 en startte Jacomien Schrijft. Ik help bevlogen MKB ondernemers en zorgorganisaties met hun profilering en communicatie. Dat doe ik als vroege vogel het liefst ’s ochtends om vijf uur als de wereld nog slaapt… In die serene stilte ontstaan de goede verhalen vanzelf.